Pięć

Zerknęła na blondynkę siedzącą naprzeciw niej. Zajęła się właśnie przygotowaniem kolejnego wesela. Czekały tylko na przyszłego pana młodego, który spóźniał się pół godziny. Westchnęła i zerknęła na swoje zapiski. Z tego co dowiedziała się w czasie telefonicznej rozmowy, obojgu zależy na pompie. A ona nie lubiła takich zadań. Dla niej bardziej liczyło się grono ludzi. Bo to w końcu jej najważniejszy dzień w życiu a nie innych. Jednak ona zawsze w takich sprawach nie szła z duchem czasu. Wesele kojarzyło się jej tylko z białą suknią, gronem rodzinnym i szczęściu innych. Jednak jak zwykle zderza się z rzeczywistością.

-------------------------------------------

Wsunęła się na kanapę obok niego. Siedział przed laptopem zerkając na coś. Pogładziła jego kark wpatrując się w ekran. 

- A myślałaś o tym co mówiłem? - odwrócił się w jej kierunku. Nachyliła się nad nim i cmoknęła jego usta. Spojrzała w jego oczy. 

- Myślałam. Ale z drugiej strony wiesz doskonale, że problem leży po mojej stronie – oznajmiła wstając. Zerknął na nią. Podeszła do okna odgarniając do tyłu włosy. 

- Misia a co to za problem, żeby pojechać do twoich rodziców? Każde z nas popełniło w życiu błędy – skrzyżował ręce za głową. Odwróciła się do niego.

- Patryk – mruknęła – Wyleciałam z domu jak z procy. Zabrałam kilka rzeczy, gitarę bez słowa. Wsiadłam w twój samochód i tu jestem – oznajmiła. Wywrócił oczami. 

- Rodzice są od tego, żeby wybaczyć – przypatrywał się w jej skupieniu. Dominika pokręciła głową. Nie mogła tego zrozumieć. 

- I co? Pojedziemy, stanę przed nimi i co powiem? Cześć mamo i tato. Słuchajcie wróciłam po czterech latach bo chcę was zaprosić na swój ślub i poprosić o przebaczenie – zironizowała a on roześmiał się. Przyjrzała mu się w skupieniu. 

- No coś w ten deseń – rzucił

-------------------------------------------

Nawet gdy wyjechała z miasta nie wróciła do domu rodzinnego. Chociaż zadzwoniła do nich. Przeprosiła, a oni? Kazali jej wracać. Bo się martwili. I kochali ją dalej. Miał rację. Rodzice zawsze wybaczą. Spojrzała na kobietę. Blondynka uśmiechnęła się do niej szeroko. 

- I wie pani zależy nam na dużej ceremonii. Około trzystu osób

- Rozumiem. Zrobimy wszystko, żeby państwa wesele było perfekcyjne – wyjaśniła z uśmiechem,który klientka odwzajemniła. Zrezygnowana spojrzała na zegarek. Usłyszały jak dzwonek przy drzwiach oznaczający przybycie kolejnego gościa. Uniosła wzrok widząc kątem oka jak jej klientka wstaje. Uśmiechnęła się pod nosem. Sama była tak szaleńczo zakochana i sama wie o co chodzi. Mężczyzna cmoknął jej polik i spojrzał na Dominikę. Ta poczuła jak z jej twarzy odpływa krew. 

- Domka – szczerze ucieszony Ego przytulił ją. 

- Cześć Michal – mruknęła. Zerknął na nią z uśmiechem. Myślał, że po rozstaniu z Patrykiem nie spotka jej więcej. A tu proszę. Była mimo wszystko tutaj. W mieście? Przez ten cały czas? 

- Co ty tu robisz? Kurcze, naprawdę miło cie widzieć – rzucił podekscytowany. Ale i Dominice i jego partnerce do uśmiechu nie było. Raczej były zaskoczone. Obie. 

- Kochanie wiesz kto to jest? - zwrócił się do blondynki. Ta uniosła głowę ściągając brwi. 

- Patryka była dziewczyna. Pamiętasz jak pytałaś się mnie kto jest z nim na tych zdjęciach – oznajmił a dziewczyna szeroko się uśmiechnęła. Spojrzała na Dominikę. Wie doskonale o co chodzi. O to jak na siebie patrzyli. Nawet na tych zdjęciach. Na to jak ich mowa ciała zdradzała co czuła. A z tego co wie od swojego narzeczonego Rytmus nie mógł wyleczyć się do tej pory z tego co czuł do niej. Nie wiedziała ile prawdy było w tym, że wyszła ze swoimi rzeczami bez słowa. I w tych plotkach o śmierci ich dziecka. To było zanim poznała Michala. 

- Mów co u ciebie – brunet usiadł na kanapie. Dominika wzięła głęboki wdech.

- Przecież jestem w pracy. Więc porozmawiajmy o tym co chcecie – rzuciła rzeczowo. Przyjrzał się jej w skupieniu. Zmieniła się. Widział to w jej oczach. Kryły dalej nieznany ból. Mimo wszystko po takim czasie powinien zmaleć. Ale ona dalej czuła ogromną wyrwę w swoim sercu. Zerknęła na niego. Mrugnął do niej szybko i wsłuchał się w głos swojej towarzyszki. Patryk padnie jak się dowie, że ona jest w mieście. Że ona wróciła albo była tu cały czas. I wie, że jego przyjaciel będzie starał się ją odzyskać. 

~*~

Wzruszył ramionami odchylając się na fotelu. Michal zerknął na niego z zaskoczeniem. Patryk nie wydawał się zaskoczony 

- No wiem, że jest i co? - mruknął wracając do komputera. Nie przeszło mu jeszcze z tego nic. Nie mógł się określić. Co czuł? Dwa dni temu z nią rozmawiał i nie wiedział jak dalej postąpić. Bo powiedziała mu wiele rzeczy. I zrozumiał, że musi nauczyć się mówić głośno o tym co czuje. Zamknął oczy cicho wzdychając. 

- I nie chcesz z nią pogadać? Przecież tak nagle się wyniosła – oznajmił a Vrbovsky odwrócił się do niego. Ego uniósł wzrok z zaskoczeniem. 

- Powiedziała mi wszystko. A to wystarczy – mruknął

- Co?

- Głuchy jesteś. Wygarnęła mi wszystko. O byciu zarozumiałym dupkiem, o zazdrości i nawet o Kubie – mruknął. Michal uniósł brew. O Kubie? Co Dominika mogła wiedzieć? Nie wiedziała jak zmienił się Patryk po całej sytuacji. Ona sama nie wyglądała dobrze. Pamięta doskonale te dni, gdy nikt nie mógł zostawić jej na chwilę samej. A on? Przeżywał to jeszcze bardziej, chociaż dla niej starał się być twardy. I to o to poszło?

- A co zamierzasz? 

- Sam nie wiem – mruknął odwracając wzrok. Zerknął na swoje dłonie. Ile to czasu zajęło mu przyglądanie się jej. To, że spędzili razem cały wieczór nie zmieniło nic. Może i dało mu jakąś nadzieję. Ale ile można? Znów poczuł się jak kiedyś. Znowu poczuł ten spokój. Bo ją miał. Zamknął oczy.

~*~

Wychodziła z biura i poczuła jak wkleja się w kogoś. Poderwała się zaskoczona. 

- Co ty tu robisz? - jęknęła. 

- Chciałem cie zobaczyć – odparł. Westchnęła zaskoczona. Cofnęła się o krok. Poprawiła kaptur.

- Po co? - uniosła wzrok. Patrząc na niego wracały wspomnienia. O wszystkim. O tym co czuła, co przeżyła. Zacisnęła powieki. Złapał jej dłoń. Musi o nią walczyć. W dalszym ciągu ją kochał. W dalszym ciągu była dla niego niesamowicie ważna. 

- Bo tęskniłem – oznajmił szczerze. Zamknęła oczy. Łzy same cisnęły się pod powieki. Dlaczego musi przy nim zawsze mięknąć. I jeśli tak ma wyglądać ich relacja obecnie to ona chce zniknąć. 

- Wiesz, że... - urwała czując jak ją całuje. Zmiękła zupełnie. Dalej odurzał ją swoim dotykiem. Oderwał się od niej. 

- Cicho po prostu – rzucił.